แนะนำตัวเองหน่อย
ตงนะครับ ศรัณย์ ชินสุวพลาครับ อายุ 30 ปี ปัจจุบันทำธุรกิจส่วนตัว และก็ทำงานที่บ้านอยู่ครับ

"แคน" เหมือนหรือต่างจาก "ตงตง" ยังไง
ผมว่าค่อนข้างใกล้เคียง เพราะว่าเราก็เป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับการทำงาน เราทำจริง ตั้งใจทำนะครับ และก็การที่มีกลุ่มเพื่อนเนี่ยผมว่าใกล้เคียง เพราะผมก็มีกลุ่มเพื่อนที่อ้วนๆ เหมือนกัน และก็เคยทะเลาะกันครั้งนึง คือต้องการจะลดน้ำหนักด่ากันไปด่ากันมาเงี้ย แต่ก็สุดท้ายก็อ้วนกันเหมือนเดิม ซึ่งก็ใกล้เคียงกับในหนังครับ แต่อาจจะต่างอยู่นิดตรงตัวละครของผมในเรื่องจะมีมุมกุ๊กกิ๊กๆ กับเทรนเนอร์สอนเต้นที่เป็นนางเอก ซึ่งเราก็รู้สึกห่างจากอารมณ์เขินอายแบบในเรื่องมานานมากแล้วน่ะครับ

เตรียมตัวยังไงบ้างก่อนมารับบทนี้
ก็มีเรฟเฟอเรนซ์ที่ทางผู้กำกับกับแอ็คติ้งโค้ชส่งมาให้ พวกหนังตำรวจของฝรั่ง และก็หนังไทยต่างๆ ที่ออกมาใหม่ๆ ก็ดูการแสดงของเค้า และก็มี ครูเบิ้ม แอ็คติ้งโค้ช พาไปดูละครเวทีเรื่องนึง ซึ่งเค้าเรียกว่าการขยายความรู้สึก มันจะมีสเกลของการแสดงที่แตกต่างกัน เราก็จะเริ่มเข้าใจละ บางทีผมคิดว่าเราพยายามแสดงเยอะมากเลย แต่มันกลับน้อยนิดเดียวเพราะว่าเราไม่ได้รู้สึกไปกับมัน สุดท้ายแล้วเนี่ยไม่ว่าการแสดงแบบไหนเราก็ต้องรู้สึกไปกับมัน แล้วถ้าจับความรู้สึกได้ปั๊บ จับความต้องการของตัวละครได้ปุ๊บก็จบเลย ซึ่งกว่าจะถึงตรงนั้นได้เนี่ย โห เรียกได้ว่าโดนนวด เฆี่ยน ต้องซ้อมแอ็คติ้งเยอะเหลือเกิน คือตอนแรกมันจะมีคลาสแอ็คติ้ง รู้สึกเค้าวางแผนไว้ 5-6 คลาสมั้งที่จะต้องมี 4 อ้วนมาด้วยกัน พอผ่านไปสัก 2 คลาสปุ๊บ ครูเบิ้มก็บอกโอเคที่เหลือไม่ต้อง แล้วไอ้ตงคนเดียวมาเรียนแอ็คติ้งกัน ครูแกก็ทุ่มทุนสอนเช้า-เย็น ผมว่าเกือบ 10 คลาส ที่เริ่มจากศูนย์จริง ๆ ที่สอนตั้งแต่การพูดจา น้ำเสียง ความรู้สึก การพยายามถ่ายทอดออกมาน่ะครับ และก็การอยู่กับปัจจุบันจริง ๆ อยู่กับสถานการณ์ แล้วก็ไหลไปกับมัน

ระหว่างซีนแอ็คชั่น กับซีนอารมณ์ อะไรยากกว่ากัน
ผมว่าซีนแอ็คชั่นง่ายกว่าครับ การทุ่ม การต่อย การเตะ มันไม่ต้องคิดอะไรเลย มันเหมือนเราแค่ทำตามสถานการณ์ไป แต่ว่าพอมาเล่นกับเชอรีนพวกซีนอารมณ์ มันต้องบิลด์ มันต้องรู้สึกจริงๆ ครูเบิ้มเค้าเคยสอนว่าเราต้องรู้สึก เราต้องรีแอ็คออกมา สื่อสารออกมาให้ได้ ซึ่งตรงนั้นเนี่ยโดยตัวจริงของเรา เราไม่ได้เป็นคนที่แสดงความรู้สึกเยอะ เราเป็นคนค่อนข้างนิ่งๆ ขรึมๆ ไม่ได้พูดเยอะอะไรขนาดนั้นน่ะครับ

ข้อดีของคนหุ่นโอเวอร์ไซส์มีอะไรบ้าง
ผมว่าการนั่งรถ car pool คือเราตัวใหญ่เนี่ยนั่งหน้าเลย เรานั่งไปกับเพื่อน ๆ “เฮ้ย..เบียดกันเลยข้างหลัง เดี๋ยวนั่งหน้าเองเพราะตัวใหญ่” เวลาเรานั่งที่ไหนเราก็จะบอกว่า “พี่ ผมอ้วนน่ะ ผมตัวใหญ่ ขอที่ใหญ่ๆ หน่อย” อะไรทำนองเนี้ย และหน้าหนาวก็กอดแล้วอุ่น.. กอดกับคุณแม่ กอดกับเพื่อนๆ นะครับ (หัวเราะ) หรือเวลาไปต่างประเทศหน้าหนาวเนี่ย เราก็ไม่ต้องพกเสื้อผ้าไปเยอะใช่มั้ย เราก็แบบสบายๆ ใส่เสื้อตัวนึง สเวตเตอร์ตัวนึงเราก็สบายๆ แล้วครับ

คิดว่าอะไรคือเสน่ห์ของเรื่องนี้
ผมว่าด้วยตัวของนักแสดง ปกติหนังส่วนใหญ่จะเป็นนักแสดงนำที่ดังอยู่แล้ว บางทีเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร คนนี้แสดงเราก็อยากดูแล้ว หนังเรื่องนี้ไม่มีนักแสดงที่เป็นมืออาชีพจริงๆ เป็นนักแสดงนำ ทุกคนเป็นมือใหม่ แต่ว่าทุกคนก็มีความสามารถในการแสดงนะ มันเลยเปิดโอกาสให้เรื่องราวของหนังมันโดดเด่นขึ้นมา แล้วจังหวะของหนังที่รวดเร็วกระชับ มีแอ็คชั่น คอมเมดี้ การผสมผสานพวกนี้ยังมีน้อยในหนังไทย หนังแบบนี้ผมเชื่อว่ามันแปลกใหม่สำหรับผู้ชม