สถาพร ศรีสัจจัง มีผลงานกวีเริ่มแรกในขณะเรียนคณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ในช่วงก่อนเหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516 หลังเหตุการณ์นี้ผลงานของเขาก็เคียงคู่อยู่กับกวีเด่นๆ ในยุคนั้น ไม่ว่าจะเป็น รวี โดมพระจันทร์ หรือ วิสา คัญทัพ ก็ตาม
หลังเผด็จการทหารกลับมามีอำนาจอีกครั้งในเหตุการณ์ 6 ตุลาคม 2519 ชื่อของ สถาพร ศรีสัจจัง ก็เงียบหายไปเหมือนฝนลาฟ้าเช่นเดียวกับกวีอื่น ๆ ก่อนที่จะผุดวาบออกมาเป็นปรากฏการณ์ดั่งเรียวรุ้งในนาม พนม นันทพฤกษ์ ในช่วง พ.ศ.2522 บทกวีอย่าง เดือนสามลมรักล่องแผดโผยโปรยผ่านมา หรือ ฝั่งทะเลตะวันตก หลายคนบอกว่างามจับใจ โดยเฉพาะ เกจิวรรณกรรม อย่าง หินผา บ้านไพร หรือ เสถียร จันทิมาธร ถึงกลับกล่าวว่า บทกวีของ พนม นันทพฤกษ์ สามารถสืบทอดวรรณคดีโบราณได้อย่างเข้าใจ และเข้าถึงชีวิตอย่างลึกซึ้งกว้างขวาง (โลกหนังสือ มิถุนายน 2523)
บทกวีในช่วงต่อมาของ พนม นันทพฤกษ์ ไม่ว่าจะเป็น ตำนานแห่งพิมพะยอม หรือ ตำนานดาว ล้วนมีเอกลักษณ์ของตัวเองอย่างโดดเด่น จึงไม่น่าแปลกใจเลยหากมีกวีรุ่นใหม่หลายคน ทดลองเดินตามเส้นทางของเขามาตั้งแต่ต้น จนกระทั่งกวีเจ้าคารมผู้นี้กลายเป็น ต้นแบบ ไปในที่สุด
