นิเวศน์ กันไทยราษฎร์ สมรสกับ นางกนกวลี กันไทยราษฎร์ (พจนปกรณ์) เขาจบการศึกษาด้านศิลปะจากสถาบันเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตเพาะช่าง, ปริญญาตรีสาขาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ สถาบันราชภัฎสวนดุสิต, ผ่านการอบรมหลักสูตรมนุษยสัมพันธ์และการพูดในที่ชุมนุมชน และหลักสูตรวิทยากร จากศูนย์พัฒนาบุคลิกภาพของ ทินวัฒน์ มฤคพิทักษ์
เขาเริ่มทำงานเป็นอาจารย์สอนศิลปะตามโรงเรียน ควบคู่กับการเป็นนักเขียนและนักดนตรี เลือกเป็นนักเขียนเต็มตัว ในปี 2522 โดยทำงานที่นิตยสารต่าง ๆ คู่กับการเขียนหนังสืออย่างเต็มตัว เขาเขียนบทความ เรื่องสั้น นวนิยายสะท้อนสังคมส่งโรงพิมพ์ บทโทรทัศน์ และบทกวี รวมผลงานกว่า 500 ชิ้น และหัวหน้ากองบรรณาธิการ และบรรณาธิการนิตยสารหลายเล่ม อาทิ หญิงยุคใหม่ พฤษภา เจนเนอเรชั่น ฯลฯ อีกทั้งยังเขียนคอลัมน์ "ครอบครัวสุขสันต์" ในนิตยสารกุลสตรี "บันทึกถึงลูกสาว" ในนิตยสารลูกรัก นิเวศน์เขียนนวนิยาย บทโทรทัศน์ แต่งเพลงและมีคอลัมน์ในนิตยสารดิฉัน หญิงไทย สกุลไทย สยามบันเทิง, เป็นอาจารย์สอนพิเศษด้านการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ตามมหาวิทยาลัยต่าง ๆ และเป็นวิทยากรบรรยายเรื่องพิธีกร ที่ศูนย์พัฒนาบุคลิกภาพ อีกด้วย
เดือนตุลาคม 2545 ถูกฟ้องว่าเขียนเรื่อง "หางเครื่อง" โดยลอกเลียนนวนิยาย "ไฟพระจันทร์" ของ "สินี เต็มสงสัย" สู้คดีไป 1 ปีกับ 7 เดือน ศาลทรัพย์สินทางปัญญาฯ ได้ตัดสินให้นิเวศน์ กันไทยราษฎร์ เป็นฝ่ายชนะคดี พิพากษายกฟ้องไปเมื่อมิถุนายน 2547 สำหรับงานเขียนดังกล่าวเขามีความประทับใจในชีวิตของนักร้อง นักเต้นที่ชื่อ "ดวงดาว ดวงดารา" จึงนำชีวิตของเธอไปเป็นแนวทางของตัวเอกในนวนิยายเรื่อง "นักร้องอย่างหล่อน" ก่อน จากนั้นจึงนำมาเขียนเป็นเรื่อง "ดาวประดับฟ้า" ในปี 2529 กระทั่งกันตนาสนใจนำไปทำเป็นละคร จึงมีการเปลี่ยนชื่อเป็น "หางเครื่อง"
นิเวศน์เคยได้รางวัลรับพระราชทานรางวัลจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี จากผลงานนวนิยายเรื่อง "ถนนนอกเมือง" และ "จดหมายถึงลูก" ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ปี 2524, 2525
