ถาม

เท่าที่มีอยู่ ณ เวลานี้ก็เป็นพิธีกรอยู่ที่รายการ ‘รถโรงเรียน’ แล้วก็เคเบิ้ล ของทางจีเอ็มเอ็มทีวีก็คือ ‘Bang Channel’ เป็นพิธีกรรายการ ‘Bang Room’ แล้วก็เป็นดีเจอยู่ที่ Hot 915 hot 915 ‘ซ่าโดนทีน’ กับดีเจ พลอย หอวัง แล้วก็เป็น Executive Director และพิธีกรอยู่ที่บริษัทเฮลิแพด ที่ทำเว็บ iHere.tv กับรายการเจาะข่าวตื้น

คือจริงๆ แล้ว เว็บ iHere.tv นี่ ทำมาเกือบสี่ปีแล้ว ก็ทำรายการที่ค่อนข้าง ตามใจตัวเองมาสองปีกว่าๆ มีตั้งแต่รายการทอล์กโชว์ของผมกับพล่ากุ้ง รายการทำอาหาร ซึ่งเราก็อยากจะทำให้มันออกมาเป็นคล้าย ๆ Independent TV หรือว่าเป็นอินดี้หน่อย ๆ ก็คือมีความต้องการอยากจะ ทำอะไรก็ทำไปเลย แต่พอก้าวเข้าสู่ปีที่สาม เราก็รู้สึกว่าอยากจะพูดถึง เรื่องราวของสังคม การเมือง หรือว่าสิ่งต่าง ๆ ที่มันอยู่รอบตัวเรา ในแบบ ง่าย ๆ ที่วัยรุ่นหรือคนทั่วไปเข้าใจได้ เพราะผมเองก็เป็นคนนึงที่พอดู รายการข่าวหรือรายการต่าง ๆ ที่เขาบอกเจาะลึกเจาะนู่นเจาะนี่ เราก็รู้สึก ว่าเราได้อะไรที่มันไม่ค่อยสุดเท่าไหร่ แล้วบางทีไปอ่านหนังสือพิมพ์ หรือว่าอ่านตามพวกบทสัมภาษณ์ ไม่ว่าจะของคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ มันเกิดขึ้นในสังคม หรือว่าการเมือง ก็รู้สึกว่าตอบกันอ้อมๆ มาก แล้วก็ใช้คำที่มันสวยหรูเหลือเกิน คล้าย ๆ เอาก้านบอระเพ็ดไปชุบน้ำเชื่อม น่ะ อมทีแรกก็หวานอยู่ แต่สักพักก็ขมโคตร ๆ เลย เราก็รู้สึกว่าคน ส่วนใหญ่โดยทั่วไป โดยเฉพาะวัยรุ่นซึ่งในอนาคตจะต้องมีความสำคัญกับ ประเทศนี้มาก ๆ พอเขารู้สึกเบื่อหน่ายกับการเมือง หรือสิ่งที่มันเกิดขึ้น ในสังคม เหมือนที่เรากำลังสัมผัสอยู่ จนกระทั่งไม่อยากจะไปสนใจแล้ว แบบ โอ๊ย! การเมือง ปล่อยมันไป อย่าไปยุ่งเลย!

ใช่ แต่บางคนก็จะรู้สึกว่าดูรายการนี้แล้วมันฮา ตลก คือต้องบอกไว้ก่อนเลยว่า ณ จุดแรกเราไม่ได้ต้องการทำให้มันตลก
จริง ๆ แล้วเราต้องการจะทำให้มันออกมาในแนวเสียดสีซะมากกว่า คือไอ้ความตลกความฮาอะไรที่มันมากับรายการพวกนี้ หรือการที่คนดูแล้วรู้สึก อื้อหือ! มันโดนใจเหลือเกินนี่ ผมรู้สึกว่ามันเป็นคล้าย ๆ โบนัสมากกว่า

ก็แรงพอสมควรครับ แต่ความเป็นจริงมันก็แรงอยู่ (หัวเราะ) พอเราพูดเรื่องจริงแบบตรง ๆ ก็คงต้องแรงอยู่แล้วล่ะครับ

ความที่รายการของคุณที่มีเนื้อหาที่ค่อนข้างชัดเจนและแรงแบบนี้ แล้วไม่มีปัญหาเรื่องสปอนเซอร์หรือครับ

ทราบมาว่าคุณจอห์นเกิดและเติบโตมาในครอบครัวนักวิชาการ คุณพ่อคุณแม่ก็เป็นนักวิชาการและอาจารย์มหาวิทยาลัย สิ่งเหล่านี้มีส่วนปลูกฝังให้คุณมีความคิดแบบนี้ไหมครับ

ใช่ครับ เหมือนอย่างที่เขาบอกกันว่า สิ่งแรกที่มันหล่อหลอมให้เราเป็นคน แบบไหน มีบุคลิกยังไง มันมาจากครอบครัว อย่างคุณพ่อผม (รศ.ดร. โกวิท วงศ์สุรวัฒน์) ก็เป็นอาจารย์อยู่ที่ ม.เกษตร คณะสังคมศาสตร์ ภาควิชา รัฐศาสตร์ ที่พูดถึงเรื่องราวการเมืองการปกครอง ไม่ว่าจะเป็นของไทย ของต่างชาติ รวมถึงสอนวิชาประวัติศาสตร์ด้วย แล้วคุณแม่ (ผศ.แจนิซ วงศ์สุรวัฒน์) เองก็สอนอยู่คณะจิตรกรรมฯ ม.ศิลปากร สอนเกี่ยวกับ สุนทรียศาสตร์ วิจารณ์ภาพยนตร์

อ้อ! เหรอครับ? งั้นก็ต้องเจอ 'คนเหล็ก' เจอ 'Silence of the Lamps' สิ (หัวเราะ) ก็นั่นแหละครับ ผมก็นั่งดูกับคุณแม่ตลอดเวลา คือผมเองก็เป็นคนที่ชอบดูทีวี ดูหนังวิดีโอ วีซีดี อะไรพวกนี้อยู่แล้ว แต่เราก็จะรู้สึกสงสัยมาตลอดว่าทำไมแม่ต้องมายึดทีวีเรา แล้วก็กรอดู ๆ อีฉากนี้อยู่นั่นแหละ ไอ้สนามเด็กเล่นโดนระเบิด หน้าเทอร์มิเนเตอร์ที่กลายเป็นกันชนด้านหน้าของรถบรรทุก แม่ดูอะไรตรงนั้นเหรอ? หรือว่าไอ้ฮันนิบาล เล็กเตอร์ ที่มันวิเคราะห์ คลาร์รีซ ผ่านอดีตของเธอ คือเราจะได้รับในส่วนของวิชาการ การเมืองการปกครอง เรื่องที่มันค่อนข้างซีเรียสของสังคม หรือมุมมองที่เป็นหลักการเป็นทฤษฎีจากคุณพ่อ แล้วก็ได้มุมมอง ทางด้านศิลปะหรือด้านของการตีความจากคุณแม่ ซึ่งผมรู้สึกว่ามันก็เป็นส่วนผสมที่ลงตัวดีนะ

ใช่ครับ ให้มันดูบันเทิง ไม่น่าเบื่อ ซึ่งจริง ๆ ผมก็ไม่อยากบอกว่าไอ้ เจาะข่าวตื้น นี่มันเป็นเครดิตของผมเองทั้งหมด พี่สาวผมเอง ก็เป็นคนช่วยเขียนบทด้วย ก็ช่วย ๆ กันดูแลเนื้อหาไปด้วยกัน ซึ่งพี่สาวผมเองก็ได้รับมุมมองจากทั้งคุณพ่อและคุณแม่ผมเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเราก็จะมองไปในทางเดียวกัน พอมาช่วยกันเจียรนัยให้มันออกมาเป็นรูปเป็นร่างมันก็เลยออกมาอย่างที่ทุกคน กำลังติดตามอยู่ทุกวันนี้

คือบางคนที่เรียนที่นั่นก็อาจจะแฮปปี้ มีความสุข แต่ผมรู้สึกว่าเรื่องของ งานศิลปะ มันก็ต้องมีการเคลื่อนไหว มีการเปลี่ยนรูปแบบ หรือมีการพัฒนาไปตามกาลเวลา และยุคสมัยเหมือนกัน ซึ่งเมื่อผมเรียนอยู่ที่นั่นในระยะเวลา3ปี ก่อนที่จะตัดสินใจ ที่จะออกมาเรียนรัฐศาสตร์แทน เพราะผมรู้สึกว่า มันยังโดนตีกรอบอยู่ ทั้งๆที่ งานศิลปะจริง ๆ มันไม่ควรจะถูกตีกรอบ

ไม่ครับไม่ คือผมรู้สึกว่ารัฐศาสตร์เป็นสิ่งที่ผมยอมรับได้ ผมกลับรู้สึกว่าการที่ ผมไปเรียนรู้ด้านรัฐศาสตร์ การเมืองการปกครอง หรือแม้กระทั่งกฎหมาย มันเป็นสิ่งที่คล้าย ๆ เป็นบรรทัดฐานในการดำเนินชีวิต การวางตัวในสังคม มันต้องเป็นอย่างไร หรือว่าสิ่งที่ถูกต้องมันคืออะไร แล้วก็ค่อยเอามาผสมผสาน กับสิ่งที่เราเจอ กับประสบการณ์ในชีวิตประจำวัน หรือว่าแนวคิดอื่น ๆ ที่มันอาจจะ สร้างสรรค์ ทำให้มันไม่น่าเบื่อ หรือทำให้มันมีความน่าสนใจ มากยิ่งขึ้นก็ได้

พอคนในวงการบันเทิงพอไปพูดถึงเรื่องอะไรที่มันไปกระทบกับเรื่องของการเมือง เรื่องของระบบการปกครอง หรือการบังคับใช้กฎหมายในเมืองไทยปุ๊บ มันก็จะไป กระแทกใจคนที่เขากุมอำนาจเอาไว้อยู่ไง แต่ผมว่าเมืองไทยก็ดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ นะครับ ที่เปิดกว้างในการรับฟังความคิดเห็นคนมากขึ้น แต่อย่างไรก็ตาม การที่เราไปพูดหรือแสดงความคิดเห็นอะไร คนที่เขาถือสื่อ ซึ่งโดยส่วนใหญ่ก็คือ ฟรีทีวี ที่ก็ต้องยอมรับว่ามันยังเป็นสัมปทานของรัฐอยู่ดี การจะพูดอะไรก็ต้องกัน ไว้ก่อน เมืองไทยยังเป็นสังคมของเส้นสายมากกว่าสังคมที่เปิดโอกาส ถ้ามันเป็น สังคมที่เปิดโอกาส คนรุ่นใหม่ ๆ ที่มีความคิด มีไอเดียที่พร้อมจะพัฒนาสิ่งรอบ ๆ ตัวเราที่ไม่ใช่แค่เรื่องการเมืองเค้าก็จะมีโอกาสมากขึ้น แต่ ณ ปัจจุบัน เมืองไทย ยังเป็นสังคมที่เปิดโอกาสน้อยอยู่ ยังเน้นในเรื่องของเส้นสายซะมากกว่า เพราะฉะนั้นถ้าไปขัดใจคนที่เขาเส้นใหญ่ งานก็เข้า!

การที่มีคุณแม่ของคุณเป็นอาจารย์สอนวิชาวิจารณ์ภาพยนตร์นี่ ทำให้คุณจอห์นเป็นคนชอบดูหนังมาตั้งแต่เด็ก ๆ เลย หรือเปล่าครับ

ชอบดูหนังประเภทไหนเป็นพิเศษครับ ที่เลือกมาก็มีหลากหลาย แนวอยู่

มาก! หลากหลายแนวมาก (หัวเราะ) ก็ไม่ได้ชอบแนวไหนเป็นหลักนะครับ ถ้าพูดถึงหนังที่เข้าโรงภาพยนตร์ ก็ดูตามความอยาก ณ เวลานั้นมากกว่า คือหนังที่มันเข้าเรื่องไหนน่าดูวะ? หรือ เรื่องไหนที่มันมีประเด็นอะไร ที่มันน่าสนใจ ที่มันน่าเข้าไปรับรู้มุมมองของผู้กำกับ มุมมองของคนเขียนบท ลีลาการแสดง หรือแม้กระทั่งเรื่องของการถ่าย สเปเชี่ยลเอฟเฟ็กต์โน่นนี่ ก็แล้วแต่ มันก็จะมีบ้างอย่างดีวีดีที่เราซื้อไว้ วิดีโอ วีซีดีที่เรามีอยู่ที่บ้าน บางทีการที่จะหยิบออกมาดูมันเป็นไปก็ตามความรู้สึกที่เราอยากจะสัมผัส ณ เวลานั้น อย่างถ้าผมจะทำเรื่องที่มันเสียดสี ผมอาจจะไปเปิดดูไอ้ Monty Python หรือว่าถ้าอยากจะรู้สึกถึงเรื่องราวของครอบครัว โครงสร้างสังคม หรือสิ่งที่มันมีผลกระทบซึ่งกันและกันผมอาจจะหยิบ Magnolia ออกมาดูก็ได้

ถาม

เยอะครับ! ผมรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้มันอาจจะเป็นการตีความอย่างนั้นก็ได้ เมื่อคุณโตขึ้น หรือคุณต้องไปเผชิญโลกแห่งความเป็นจริงมากขึ้น ความเจ็บปวด ความเศร้า ความน่าเบื่อ มันอาจจะมีให้คุณได้เจอทุกวัน แต่การที่คุณได้ความรู้สึกดี ๆ กลับมา ความรู้สึกห่วงใย ความรักจากใคร สักคน ที่เขายังเก็บไว้ให้เราอยู่ มันก็ดีเหมือนกัน

ใช่ ๆๆ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น อย่างเมื่อก่อน ก็ต้อง ยอมรับว่าในช่วงที่มีการปกครองสมัยจอมพล ป. หรือหลังจากนั้นมาที่มัน ค่อนข้างมีอะไรซีเรียสพอสมควรในเรื่องของการดำรงชีวิตในแง่ของการเมือง แต่ในด้านของการสร้างความบันเทิงให้กับประชาชนหรือศิลปะ เขาก็ไม่เห็น จะปิดอะไรสักเท่าไหร่เลย ก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจเหมือนกัน ผมว่ากอง เซ็นเซอร์ของเมืองไทยมักจะมองว่าคนไทยโง่ ไม่สามารถที่จะตัดสินใจ หรือ คิดเองได้ ถึงมึงปิด กูก็คิดได้อยู่แล้วแหละ ว่านี่เป็นขวดเหล้า นี่เป็นบุหรี่ มันเหมือนเป็นการดูถูกกันซะมากกว่า หรือว่าท้ายที่สุดเราต้องหนีวะ? ในแง่ที่ บางคนหันไปเสพสื่ออิสระ บางคนดูหนังจากเมืองนอกก็ได้ ไม่ดูของไทย อย่างงั้นดีกว่า แล้วท้ายที่สุดผมว่ายิ่งปิดคนยิ่งดื้อน่ะ

คือผมตาม โอลิเวอร์ สโตน มาตั้งนานแล้ว อาจจะไม่ได้ดูครบทุกเรื่องของเขา ก็พยายามดูเท่าที่หาได้ แล้วก็ที่ความรู้สึก ณ เวลา นั้นอยากจะเสพหนังของเขา อย่าง Wall Street, Platoon แต่สำหรับหนังเรื่องนี้ผมชอบในแง่ของการตัดต่อมากกว่า คือมันเป็น หนังกีฬา แล้วมันก็มีการเปรียบเทียบเรื่องราวการเป็นผู้นำ การเสียสละ แล้วก็มีการนำเสนอในเรื่องของชื่อเสียง เงินทองที่มัน มีส่วนเข้ามาแทรกแซงในวงการการกีฬา ถ้าเกิดเขานำเสนอในฟีล Wall Street แมร่งก็คงเป็นหนังกีฬาที่น่าเบื่อมาก ๆ  (หัวเราะ) แต่เวลาที่เขาตัดต่อ เวลาที่เขาใส่เสียง ใส่เพลงในหนังเรื่องนี้ มันทำให้ผมรู้สึกว่าการตัดต่อเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ๆ อย่างตอน เปิดหนัง ที่เขาโคลสอัพไปที่หน้าของนักกีฬาแต่ละคน แล้วก็เป็นเสียงของสิงสาราสัตว์ เสียงคำรามของสิงโต ก็คือคล้าย ๆ กับ เมื่อเขาอยู่ในสนาม เขาก็เป็น Animals หรือเป็น Gladiator แล้วเขาก็มีการตัดต่อย้อนถึงอดีตให้คุณนึกถึงสภาพกีฬาสมัยก่อน ที่มันบริสุทธิ์ เป็นการเล่นเพื่อสร้างแรงจูงใจให้กับคนในสังคม ซึ่งผมว่าการตัดต่อในเรื่องนี้ของเขาเจ๋งว่ะ!

ดู ๆ ไปมันก็คล้ายงานโฆษณาเหมือนกันนะ

แต่มันก็เป็นหนังที่แปลกออกไปจากหนังทั่ว ๆ ไปของเขา มันค่อนข้างจะป๊อป ในขณะที่เรื่องอื่นมันค่อนข้างเครียด อย่าง JFK, Nickson อะไรอย่างงี้

ใช่! เออ โอ้โห! JFK นี่ผมดูหลายรอบมาก แต่ JFK วิธีการนำเสนอ ของเขามันก็อินเหมือนกันนะ ผมว่าเขาพยายามตีประเด็นให้มันแตก มีการตั้งคำถามกับสังคม ซึ่งผมก็รู้สึกว่ามันเจ๋งดีเหมือนกัน แต่ Any Given Sunday มันอาจจะดูแมส ดูบันเทิง แต่การนำเอาวิธีการมาผสมผสาน มันทำให้หนังน่าสนใจ มันเอนเตอร์เทนในการเสพเรื่องราวของเขา ไม่ใช่หนังแอ็กชั่นทั่ว ๆ ไปที่ยิงกันกระหน่ำกระจายแล้วก็ เฮ้ย! โอ้โห แมร่งสะใจ! มันไม่ใช่อย่างนั้น แต่มันเป็นการดูการดำเนินเรื่อง การเชือดเฉือนของวงการธุรกิจกีฬา มันเจ๋งดี!

ได้ดู Wall Street 2 หรือยังครับ

ดูแล้วครับ ก็..โอเค แต่ผมรู้สึกว่าช่วงหลัง โอลิเวอร์ สโตน เริ่มเจี๋ยมเจี้ยม ยังไงก็ไม่รู้ (หัวเราะลั่น) ผมไม่ได้คิดคนเดียวใช่ไหม? (หัวเราะ) อะไรวะเนี่ย! หนังมันมาเหมือนจะดี แต่ตอนท้าย แมร่งเอ๊ย! ตกม้าตายซะงั้น ถ้าจบอีกแบบมันจะได้รู้ว่าสภาพความเป็นจริง ชีวิตจริงของคนมันเป็นยังไง แต่เขาอาจจะพยายามนำเสนอเพื่อให้คนรู้สึกก็ได้ว่า ไม่แน่มันอาจจะ มีคนอย่างนี้อยู่ก็ได้นะ มีแฮปปี้เอนดิ้ง เพื่อทำให้คนมีความหวัง เพราะอเมริกาช่วงที่ผ่านมามันก็รุนแรงกันเหลือเกิน

ใช่ อย่างวันก่อนดูเกมโชว์อันนึง แล้วรู้สึกว่าคำถามพวกนี้กูได้ประโยชน์อะไรวะ? ก็โอเคแหละ! เพื่อความบันเทิง แล้วก็ยืดยาว คำถามเดียวหนึ่งเบรก อ๊ะ! เดี๋ยวเรา มาฟังคำตอบช่วงหน้านะครับ แล้วโฆษณาล่อไปเจ็ดแปดนาที บางทีดูคลิปรายการ บางรายการที่ไปทำประโยชน์ให้สังคม เอาเข้าจริง ๆ คนที่ได้ประโยชน์จริง ๆ คือใคร คือคนที่เราไปทำประโยชน์ให้เขา หรือเจ้าของสินค้าผู้สนับสนุนรายการ กันแน่?

ไม่ครับไม่ คือผมรู้สึกว่ารัฐศาสตร์เป็นสิ่งที่ผมยอมรับได้ ผมกลับรู้สึกว่าการที่ ผมไปเรียนรู้ด้านรัฐศาสตร์ การเมืองการปกครอง หรือแม้กระทั่งกฎหมาย มันเป็นสิ่งที่คล้าย ๆ เป็นบรรทัดฐานในการดำเนินชีวิต การวางตัวในสังคม มันต้องเป็นอย่างไร หรือว่าสิ่งที่ถูกต้องมันคืออะไร แล้วก็ค่อยเอามาผสมผสาน กับสิ่งที่เราเจอ กับประสบการณ์ในชีวิตประจำวัน หรือว่าแนวคิดอื่น ๆ ที่มันอาจจะ สร้างสรรค์ ทำให้มันไม่น่าเบื่อ หรือทำให้มันมีความน่าสนใจ มากยิ่งขึ้นก็ได้

ใจนึงผมก็มักจะพูดกับตัวเองมาตลอดนะว่า เออ มันต้องใจเขาใจเราว่ะ! ในแง่ของคนทำธุรกิจเขาก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด หรือเพื่อให้เขาได้กำไร ให้มากที่สุด แต่ผมก็พยายามพูดลอย ๆ เล่น ๆ หรือพูดในเชิงเสียดสีอยู่บ้างว่า บางทีถ้าคุณได้กำไรจากอันนี้น้อยลงสักนิด แต่อาจจะสร้างประโยชน์อะไร ให้กับ สังคมได้บ้าง ซึ่งโอกาสที่จะเห็นเรื่องแบบนี้มันมีน้อยมาก แต่ก็มักจะ หวังอยู่เสมอ การดูหนังบางทีมันก็สร้างความหวังอะไรได้บ้างมั้ง บางทีเรา อาจจะเห็นแฮปปี้ เอนดิ้ง เหมือนอย่างใน Wall Street 2 ที่เขาอาจจะยอม ขาดทุนร้อยล้านเพื่อที่จะ สร้างความสุขให้กับคนที่เขารัก หรือให้กับคนที่ไม่ รู้จักเลย แต่โอกาสที่มันจะเกิด เรื่องอย่างนั้นขึ้นได้มันค่อนข้างยาก หนังบางเรื่องมันก็แสดงให้เราเห็น เหมือนกัน ว่าแฮปปี้เอนดิ้งมันไม่มี หรอกนะ ความเป็นจริงมันเป็นอย่างนี้ ผมก็ชอบนะ อย่าง Magnolia มันก็ เสนออะไรทำนองนี้เหมือนกัน บางคนเข้าไป ในโรงหนังเพื่อที่จะ ดูนางเอก พระเอกรักกัน ตอนจบผู้ร้ายตาย แต่ในหนังเรื่องนี้ พระเอกมันก็เน่า นางเอก มันก็เน่า มันอยู่ที่ว่าตอนท้ายที่สุดเราจะทิ้งความรู้สึกแย่ ๆ เหล่านั้นออกไป ได้ไหม คุณพร้อมจะเริ่มนับหนึ่งใหม่ไหม หรือพร้อมที่จะ ให้อภัย และ ให้โอกาส คนในสังคมหรือเพื่อนร่วมสังคมของเราบ้าง หรือเปล่า?

แต่ในช่วงแรก ๆ ที่เข้ามาฉายในบ้านเรา คนก็ยังรับไม่ค่อยได้ เดินออกกันตรึม

ซึ่งถ้าเราไม่สังเกต หรือดูหลายรอบก็คงมองไม่เห็น

ใช่ๆ แม้กระทั่งดู Pulp Fiction ตอนต้นที่มันมีการเปลี่ยนคลื่นวิทยุ ตอนแรก ผมก็คิดว่า สงสมัยมันเป็นความเท่ในการนำเสนอเพลงหรืออะไร สักอย่างในการ ดำเนินเรื่อง แต่พอไปฟังดูดีๆตอนที่จอห์น ทราโวลตา กับ แซมวล แอล. แจ็กสัน คุยกันอยู่ในรถ เพลงมันก็ยังเป็นคลื่นนั้นอยู่ ซึ่งมัน ก็เป็นการเก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มันเจ๋งดี ซึ่งรายละเอียดเหล่านี้ เราจะจับมันได้จากการดูบ่อย ๆ ซึ่งมันก็สนุกดีกับการที่ทุกครั้งเราเปิดขึ้นมา แล้วเจออะไรใหม่ ๆ

อย่างสองเรื่องนี้ถ้ามันมาเรียงในแบบปกติมันก็คงเป็น
หนังแก๊งสเตอร์ธรรมดาทั่ว ๆ ไป

ใช่ มันก็อาจออกมาจะคล้าย ๆ Goodfellas ก็ได้ แต่ Goodfellas มันจะมีรสชาติของการนำเสนอตามสไตล์ของ มาร์ติน สกอร์เซซี ซึ่งเค้าก็จะมีการนำเสนอที่...

อ๋อ โอเค! ได้ครับๆ (หัวเราะ) คือมันก็แก๊งสเตอร์เหมือนกันใช่ไหมครับ แต่มัน อาจจะเป็นของคนสองยุคสองสมัย อย่างเควนติน วิธีการนำเสนอมันก็จะเป็นวัยรุ่น ดูดิบ ๆ เถื่อน ๆ แต่ของมาร์ตินมันจะดูละเมียดละไม วิธีการเล่าเรื่องแมร่งเจ๋งดีว่ะ! ผมไม่รู้ว่ามันเจ๋งเพราะเขาเขียนบทมาได้ประมาณนึงแล้ว หรือด้วยความที่เขา ได้นักแสดงเบอร์ใหญ่ ๆ ที่คุ้นเคยกับเขามากๆอย่าง โรเบิร์ต เดอ นีโร, โจ เพสซี่, เรย์ ลีออตต้า ด้วยความที่องค์ประกอบมันผสมผสานทำให้การเล่าเรื่องธรรมดา ๆ มันโดดเด่นได้ ซึ่งการกำกับหรือการเล่าเรื่องของแต่ละคนก็จะมีรสชาติที่มัน แตกต่างกันออกไป อย่างตอนหนึ่งอยู่ดี ๆ ก็เป็นเพลงของ จิมี่ เฮนดริกซ์ ขึ้นมา แล้วก็ซูมไปที่หน้าของ เดอ นีโร ที่มันกำลังจะทำเรื่องชั่ว ๆ ประมาณว่า เดี๋ยวกูฆ่า แมร่งเลย! แต่ในใจของเราก็ยังแอบมองว่า เท่ว่ะ! (หัวเราะ) มันเป็นรสชาติที่มัน สนุกดี บางคนดูแล้วรู้สึกว่ามันรุนแรงเหลือเกิน! แต่มันเป็นหนังที่ผมดูบ่อยมากนะ ต้องโหลดลงไอพอดไว้เลย เวลาไปต่างประเทศก็เปิดดูอยู่ตลอด ชอบ อย่าง The Departed ก็ชอบนะ แต่ผมจะรู้สึกว่าอย่าง The Departed มันก็จะเป็นอีก แบบนึง รสชาติมันแตกต่างกันน่ะ หรือว่าเป็นเพราะมันเป็นแก๊งสเตอร์ไอริช วิธีการเล่าหรือวิธีการบอกคาแรคเตอร์มันก็จะแตกต่างกันออกไป

Infernal Affair เหรอครับ ถ้าเอาจริง ๆ ผมชอบของฮ่องกงมากกว่า แต่ผมก็รู้สึก ว่ามันเป็นงานรีเมคที่โอเค ถ้าเทียบกับรีเมคอื่น ๆ ของฝั่งฮอลลีวูดที่มันไม่ค่อยเวิร์ค เท่าไหร่ อาจะเป็นเพราะเราติดภาพของต้นฉบับน่ะ แล้วบางทีก็ยังงงอยู่เลยว่า แมร่งได้ออสการ์ได้ยังไงวะ? (หัวเราะ) แต่ก็โอเค ให้ลุงแกเถอะ เข้าชิงมากี่รอบ ๆ ก็ไม่เคยได้จนสงสารน่ะ ปีนี้มึงเอาไปเหอะ! (หัวเราะ) ผมไม่รู้ว่าคนที่โหวตให้ใน ปีนั่นเขาคิดอย่างนี้เหมือนกันหรือเปล่านะ (หัวเราะ) เพราะตั้งแต่ Raging Bull, Taxi Driver เขาก็ทำออกมาโอเคมาก ๆ แต่ Goodfells นี่ชอบสุดตั้งแต่ ดูของเขามา

เรื่องที่แปดครับ Monty Python and the Holy Grail

แม้กระทั่งเรื่องของราชวงศ์อังกฤษ

ใช่ครับ ซึ่งผมก็มองว่าเขาไม่ได้ล้อแค่เรื่องของราชวงศ์อังกฤษ แต่เขาล้อใน เรื่องของการปกครองในระบอบที่เป็นกษัตริย์ ในแง่สมบูรณาญาสิทธิราช ซึ่งเขาก็หยิบมาล้อได้อย่างชัดเจน ว่าแบบ มึงจะบ้าเหรอ มึงเป็นใคร? อยู่ดี ๆ มาอ้างว่าเป็นลูกหลานของพระเจ้า หรือได้รับสิทธิ์โดยพระเจ้าให้มา ปกครองประเทศ ไอ้คนสมัยก่อนมันก็บ้าเนอะ! ซึ่งหนังเรื่องนี้มันก็เสียดสี โดยการหยิบเอารายละเอียดเรื่องนี้ขึ้นมาพูด และมาทำ

ถ้าดูจากรายการส่วนใหญ่ของคุณ โดยเฉพาะ 'เจาะข่าวตื้น' ก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์ขันแบบเสียดสีแบบ Monty Python เหมือนกันนะ

เออ ใช่ ผมก็มานั่งคิดดูทีหลังเหมือนกัน พอวันก่อนที่ผมส่งรายชื่อหนังไปให้ ผมก็หยิบเรื่องนี้มาดูอีกที ก็เออ รายการเราก็เป็นการหยิบเอารายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ มาขยี้เหมือนกันเนอะ จุดที่เรารู้สึกว่าเป็นจุดที่ไม่ดี หรือจุดที่แย่ เราก็หยิบมาขยี้ แล้วก็ทำแบบเสียดสีมันไป มันก็สนุกดีเหมือนกันพอเรา มาดูหนังเรื่องนี้ปุ๊บ เออ มันก็ฟีล ๆ เดียวกันเลยว่ะ ผมชอบน่ะ ผมรู้สึกว่า หนังในสมัยนั้นทำได้ขนาดนี้มันก็เจ๋งแล้ว แล้วเขาก็ทำแบบอินดี้ ๆ มีภาพแอนิเมชั่นแบบสาก ๆ (หัวเราะ) นอกจากเรื่องพวกนี้แล้วเขายัง หยิบประเด็นเกี่ยวกับศาสนา ประเด็นเกี่ยวกับการเมืองการปกครองมาใช้ หรือแม้กระทั่งเรื่องของการกดขี่เพศหญิง ที่ผู้หญิงถูกกดไว้ว่าห้ามอย่างโง้น ห้ามอย่างงี้ แต่จริง ๆ ผู้หญิงก็มีความต้องการเหมือนกัน มันก็หยิบเอา เรื่องเล็ก ๆ พวกนี้มาล้อ ซึ่งผมว่ามันตลกดีเหมือนกัน เหมือนตอนที่มัน เข้าไปในปราสาทที่มีแต่ผู้หญิงอยู่ทั้งปราสาทวิ่งไล่ปล้ำ ผู้ชาย แต่สุดท้าย กลายเป็นผู้ชายที่ไม่ยอม ผู้หญิงก็ เชี่ยเอ๊ย! อีกนิดเดียว! กูกำลังจะได้ในสิ่งที่ กูต้องการแล้ว (หัวเราะ) 

จริง ๆ ถ้าพูดถึงความเป็นไทย ณ ปัจจุบัน เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพราะคนไทย เราจริง ๆ ก็ยังไม่รู้เลยว่าเราคืออะไร มาจากไหนก็ยังไม่รู้เลย จริงๆเมืองไทยเอง ก็เป็นการรวมผสมผสาน คนลาว คนพม่า คนมอญ มาอยู่ในประเทศเรา ความชัดเจนว่าความเป็นไทยคืออะไรมันไม่มีไง โดยรวมเราก็รู้ว่า โอเค หนังเรื่องนี้มันมาจากเมืองไทย แต่วิธีการตีความที่มันสามารถนำไปใช้กับแต่ละ วัฒนธรรมได้ ผมประทับใจตรงนี้

ใช่ ไม่ได้บอกว่าต้องมีรำไทย มีมวยไทย ส้มตำ ต้มยำกุ้ง หรือไปตามช้างอะไร อยู่แค่นั้น แล้วผมรู้สึกว่าหนังอย่างนี้สิ มันทำให้คนต่างชาติสัมผัสอะไรที่มัน มาจากจิตใต้สำนึกของคนไทยเราได้จริง ๆ

คนไทยก็จะ เชี่ย! กูเข้าไปดูแล้วกูหลับว่ะ! อย่างตอนที่มันเพิ่งเข้า ผมจำได้ว่า ผมก็มาบอกคนโน้นคนนี้ว่า หนังดีมากเลยพี่! พี่ต้องไปดู เขาก็จะ เออ กูไปดูมา แล้วนะ กูโคตรงงเลย! หรือบางคน เออ กูดูแล้ว แต่กูหลับน่ะ ไม่รู้กูเหนื่อย หรืออะไร กูดูไม่จบน่ะ ซึ่งเราก็แบบ โอเค! (หัวเราะ)

เออ! ดูออกมาแล้วกูได้ความมัน หรือ ดูแล้วกูได้ร้องไห้อะไรอย่างนี้น่ะ (หัวเราะ) แต่ดูลุงบุญมีฯ แล้วงงว่ะ! กูไม่ได้ความมัน แต่กูได้ความงง (หัวเราะ)

เพราะมันมีเรื่องอิทธิพลอยู่

แต่จริง ๆ บ้านเขาก็มีเรื่องอิทธิพลนะ แต่สิทธิพลเมืองเขาดีกว่าเรา

ใช่ แล้วเขาก็มีระบบของการถ่วงดุลอำนาจค่อนข้างดี อย่างถ้าเขามีปัญหา กับตำรวจ เขาก็ไปหาอัยการ มันมีการถ่วงดุลที่ชัดเจน รัฐบาลท้องถิ่น หรือการปกครองท้องถิ่นมีปัญหาก็เข้าไปหารัฐบาลกลาง คือถ้าถามในแง่ ของความชัดเจนหรือความปลอดภัยมันก็ดีกว่าเรา

ถึงขนาดที่ว่าคนธรรมดาไม่กี่คนสามารถล้มรัฐบาลหรือประธานาธิบดี
ได้เลย มันแสดงให้เห็นว่าอิทธิพลของข่าวสารและสื่อมันมีพลัง
มหาศาลมาก

ใช่ ซึ่งเราก็ต้องย้อนกลับมามองตัวเองด้วยว่า การนำเสนอข้อมูลของสื่อมวลชน บ้านเรา อะไรที่มันเป็นประโยชน์กับสังคมมากกว่า การเช็คว่าใครเป็นพ่อเด็ก? หรือการตีข่าวว่าคลิปโน้นคลิปนี้จริงไหม? ประโยชน์ที่ได้จากข่าวพวกนี้ คืออะไร? เป็นการบอกว่า ครอบครัวคนไทยที่ดีไม่ควรเป็นอย่างนี้นะ! เหรอ?

แต่ถ้าเทียบพลังและความอุตสาหะในการขุดคุ้ยนี่ พอ ๆ กันกับ ของเมืองนอกเลย โดยที่ไม่พูดถึงเนื้อหาสาระนะ

เออ ทีเรื่องนี้มึงสืบสวนกันจัง! แต่ไอ้เรื่องที่มันน่าจะได้ประโยชน์กว่านี้ไม่เห็น ทำกัน ผมแค่รู้สึกว่า ถ้าคนมันพูดความจริงกันเยอะ ๆ มึงจะไปฆ่าให้หมด ทุกสำนักพิมพ์ ทุกหัวหนังสือพิมพ์เลยเหรอ?