ถาม

ผมว่ามันเป็นหนังระทึกขวัญที่ดูแล้วต้องนั่งติดขอบเบาะ ที่เหมือนเป็นการ เคารพสืบทอด อัลเฟรด ฮิตช์ค็อก ต่อไป รวมไปถึงภาพยนตร์แนวนั้น ในยุค 40, 50 และ 60 

ตั้งแต่เริ่มแรกมันเป็นช่วงที่หนาวที่สุดของเดือนมกราคมและกุมภาพันธ์ ในรอบ 20 ปีและหนาวเหน็บอย่างโหดร้ายเหมือนมีน้ำค้างแข็งอยู่บนพื้น มีน้ำแข็งและอะไรพวกนั้น อย่างที่เห็นในภาพยนตร์ มีกิจกรรมนอกบ้าน ที่ต้องใช้ร่างกายหลายอย่าง นั่นจึงเป็นการท้าทายควาสามารถในจุดนั้น ที่ต้องถ่ายทำภาพยนตร์ในสภาวะแวดล้อมแบบนั้น แต่ถึงอย่างไรมัน ก็ทำให้เราใกล้ชิดกันมากขึ้น [หัวเราะ] ใช่ นั่นเป็นบ้านเกิดของไดแอน…

เลียม ประวัติการแสดงของคุณมีความหลากหลายมาก คุณช่วยเล่า ถึงขั้นตอนการเลือกบทภาพยนตร์ และโดยเฉพาะสำหรับเรื่องนี้ มีจุดไหนที่ทำให้คุณไม่อยากเล่นบทนี้มั้ย?

โอ้ ผมถูกผลักดันด้วยบทภาพยนตร์ตลอดเวลา ความดราม่าของเราสร้างขึ้น จากคำพูดและการเขียน, การเขียน, การเขียนตลอดเวลา นั่นเป็นการลำดับ ความสำคัญของผม และผมว่าคุณน่าจะถามโจเอล [ซิลเวอร์] และฮวม ผมเหมือนกับมีการต่อชีวิตครั้งใหม่ตั้งแต่ภาพยนตร์เรื่อง Taken ประสบความาสำเร็จ ฉะนั้นตอนอายุ 58 ขอโทษทีผมพูด 58 หรอ? [หัวเราะ] ตอนอายุ 37 ปี มันเป็นเรื่องวิเศษที่ได้บทแอ็คชั่นพวกนี้

เลียม คุณอ้างว่าคุณเป็นเพื่อนกับไอดัน ควินน์ คุณเคยร่วมงานกันมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า?

เคยครับ เราแสดงหนัง 2 เรื่องด้วยกัน เรื่องแรกเป็นเรื่อง The Mission ในปี 1985 จากนั้นก็เป็นเรื่อง Michael Collins ในปี 1996

คุณได้ออกแบบวิธีทางลัดร่วมกับเขาหรือเปล่า?

โอ้ เยอะเลย เขาเป็นเพื่อนที่ผมรักมาก

จากการอ่านบทภาพยนตร์ไปจนถึงการเดาจุดจบ คุณต้องใช้เวลา นานขนาดไหน?

จริงๆ แล้วผมไม่ได้เดาเลย ผมไม่ได้เดาจริงๆ มันสร้างความประหลาดใจ ให้ผมมาก

คุณนีสัน คุณสร้างผลงานไว้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ ที่แสดงดูสับสน ในภาพยนตร์โดยไม่มีการเผยรายละเอียดให้หลุดออกมามากไป นั่นเป็นอารมณ์ที่ยากกว่าที่คุณเคยแสดงมาหรือเปล่า

สับสน ก็ใช่นะ [หัวเราะ]  เราทำงานร่วมกับผู้กำกับที่เก่งมาก และพวกเขา เหมือนกับดึงตัวเราออกมา รู้มั้ย? จริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องที่ทั้งง่ายและทั้งยาก ในแบบนั้น 

ผมเดาว่างั้นนะ ฉันคิดถึงสิ่งที่เบิร์ต แลนแคสเตอร์ พูดเมื่อหลายปีที่ผ่านมา ตลอด เขาบอกว่าการแสดงของเขาเกี่ยวพันกับผมของเขา เวลาที่เขาแสดง หนังสตูดิโอเขาต้องใส่วิก และเวลาที่เขาแสดงภาพยนตร์ แนวอาร์ท เขาก็แสดงเป็นคนหัวล้านให้เห็น อะไรแบบนั้นแหละ 

เลียม คุณแสดงฉากผาดโผนเองหรือเปล่า?

ผมไม่ได้แสดงฉากเสี่ยงภัยเอง แต่ผมแสดงฉากต่อสู้เอง ซึ่งผมไม่ได้ใส่ใจ เรื่องสตั๊นท์เลย แต่มาร์ค เวนสโลว์ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของผมและเป็นสตั๊นท์ รับภาระหน้าที่หนักๆ ของผมทั้งหมดไป เขาทำแบบนั้นมาประมาณ 12 ปี แล้วจนถึงตอนนี้

ผมแค่ทำเหมือนปกติ ผมรักษาร่างกายให้พอเหมาะเท่าที่ผมจะทำได้ ทำพวกเรื่องส่วนตัวของผม มีเซ็กซ์บ่อยๆ [หัวเราะ] ฝึกฝนเยอะๆ เวลารู้ว่าจะมีฉากต่อสู้เข้ามา

นั่นเป็นการต่อสู้ที่ค่อนข้างหนัก เพราะต้องดูเหมือนท่าทางไม่มีระเบียบ ไม่ดูประดิษฐ์ท่าทางจนเกินไป ผู้ออกแบบท่าเต้นคือโอลิเวียร์ ชไนเดอร์
ซึ่งเป็นเพื่อนรักของผมด้วย มันเหมือนกับการเต้นบัลเล่ต์สุดวิเศษกับเขา เราทำงานร่วมกันมาอย่างสนิทสนมมาก่อน มันเลยทำให้เกิดความไว้วางใจ
กันอย่างเต็มที่ และเมื่อเรามั่นใจเราก็จะเริ่มหายใจได้อย่างปกติ และเราจะไม่มีการบาดเจ็บมากเหมือนกับหากเราทำงานร่วมกับใครสักคน
ที่เข้มงวดและน่ากลัวนิดๆ

เลียม คุณได้ศึกษาเรื่องราวของชาวไอร์แลนด์มาบ้างมั้ย อย่างเช่น หาก Abbey Theatre เดินทางมาสร้างภาพยนตร์ คุณจะรู้สึกดีใจที่ได้ย้อนกลับไปในเรื่องราวแบบนั้นมั้ย?

พวกเขาขอให้ผมแสดงบางอย่างในปีนี้ มันไม่ใช่การออกไปทำงานข้างนอก แต่ผมรู้สึกว่าอยากกลับไปหาโรงละคร มันเหมือนยาเสพติด และมันเป็น เหมือนกล้ามเนื้อที่เราต้องมีการบริหารตลอดเวลา ครั้งล่าสุดคือเมื่อ 2 ปี ที่แล้วใน Lincoln Center ฉะนั้นมันถึงเวลาแล้วที่ผมต้องกลับไป ผมยังไม่รู้ว่าเพื่ออะไร แต่ผมกำลังเตรียมพร้อมเพื่ออะไรบางอย่าง

มันน่าจะเป็นที่โรงถ่ายนี้ เพราะผมไม่ได้ทำงานในโรงละครตั้งแต่ปี 1980 แล้วอย่างแน่นอน ฉะนั้นมันน่าจะเป็นเรื่องดีที่ได้ทำอะไรสักอย่าง

มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากๆ สำหรับผม และผมแสดงร่วมกับมาร์คใน แทงค์น้ำ ในความเป็นจริงคือเราต้องเคยชินกับสระน้ำ ผมไม่ใช่คนว่ายน้ำ แข็ง ผมว่ายน้ำเมื่อตอนสายไป อันที่จริงผมเรียนว่ายน้ำตอนอายุ  20แต่มาร์คเป็นเพื่อนที่มหัศจรรย์ และเขาเป็นสตั๊นท์แมนที่มหัศจรรย์ด้วย มีหลายวันที่เราเจอกันในสระว่ายน้ำ และผมกดศีรษะลงไปใต้น้ำ 6 นิ้ว, ใต้น้ำ 2 นิ้ว และพอตอนที่เราถ่ายทำฉากรถแท็กซี่ครึ่งคัน ฮวมต้องการให้ มันจุ่มลงไปในแทงค์น้ำที่ร้อนทีละนิดๆ ซึ่งเป็นสิ่งวิเศษ ผมนั่งอยู่ที่เบาะหลัง ผมรู้สึกมั่นใจมากพอ มาร์คอยู่ที่นั่นพร้อมกับหน้ากาก ซึ่งผมรู้เขาอยู่ที่นั่น จากนั้นผมกระแทกกับหน้าต่างและหมดสติ ผมรู้สึกเหมือนน้ำเข้ามา รู้ว่าทุกคนอยู่ที่นั่น แต่เมื่อมันอยู่ตรงนั้นผมรู้สึกตกใจ แล้วเราก็ออกมา ซึ่งมันง่ายมากพอ [แต่มันเป็น] เพราะผมไม่ได้ถูกจำกัดเอาไว้ นั่นแหละคือ ที่มาที่ไปของมัน แต่อย่างไรมาร์คก็คุยกับผมผ่านมัน โดยพื้นฐานแล้ว ผมหายใจเข้าลึกๆ และลดตัวเองลงในที่นั่ง ซึ่งมันทำได้ง่ายกว่ามาก

คุณนีสัน จุดพลิกเรื่องราวสร้างความพอใจให้คุณแค่ไหน? นั่นเป็นจุดที่ดึงดูดความสนใจสำหรับโปรเจ็กต์หรือเปล่า?

ใช่ นั่นเป็นส่วนที่สร้างความสนใจได้ ต้องบอกอีกครั้งว่า ผมเพิ่งกลับไปอ่าน บทภาพยนตร์ที่เป็นรากฐานของเรา และเวลาผ่านเลยไปมันก็สนุกเสมอ ที่ได้อ่านบทภาพยนตร์ ส่วนเล็กๆ น้อยๆ เราอาจหลงลืมไปหรือมีส่วนเล็กๆ ของการกำกับละครเวทีที่ปกติผมมองข้ามไปตอนที่ผมอ่านบทภาพยนตร์ แต่ในกรณีนี้จริงๆ แล้ว การกำกับละครเวทีเป็นสิ่งที่ค่อนข้างสำคัญ มันเหมือนการค้นหาย้อนกลับไปในนวนิยายเรื่องสั้นยอดเยี่ยมนั่นอีกครั้ง

เลียม ประสบการณ์ในอดีตที่คุณเคยเป็นนักชกสมัครเล่น ท้ายที่สุดแล้วได้ช่วยคุณในเส้นทางอาชีพของการเป็นนักแสดงมั้ย?

ผมคิดว่ามีผลในระยะยาว ผมหมายถึงตอนผมชกมวยผมยังเป็นเด็ก ผมเริ่มชกตอนอายุ 9 ขวบ ผมเลิกชกแข่งขันตอนอายุ 17 หรือประมาณนั้น มันมีเรื่องการบังคับให้เข้าโรงยิมและต้องต่อยกระสอบใหญ่มาก ผมว่ามัน ทำให้เราสู้งานหนัก นั่นอาจเป็นใจความสำคัญของมัน นั่นอาจเป็นใจความ สำคัญที่ทำให้ร่างกายคุณฟิตพอสมควร มันเป็นการฝึกฝนและเราต้องทำตาม หากเราโชคดีพอที่ได้ภาพยนตร์เหล่านั้น มันมีการฝึกฝนทางด้านร่างกาย ที่ต้องตื่นตอน 6 โมงเช้าและถ่ายทำจนถึงกี่โมงก็ไม่รู้ อาจเป็นตอน 1 ทุ่ม และก็กลับบ้าน ทำการฝึกซ้อมหรืออะไรก็ตาม ต้องกินและเข้านอนเป็นเวลา 2 เดือน 3 เดือน 4 เดือน นั่นคือการฝึกฝนที่ผมทำตอนเป็นเด็กในลักษณะ ของด้านร่างกาย ที่ทำให้ผมสามารถยืนหยัดได้อย่างแข็งแกร่ง ในธุรกิจสายงานภาพยนตร์อย่างเห็นได้ชัด

สังเกตว่าวันนี้คณมีไม้จิ้มฟันมาด้วย คุณพกเป็นนิสัยหรือแค่พกมา วันนี้อย่างเดียว?

เกรงว่าจะเป็นอาการติด ผมเลิกบุหรี่มา 16 ปีแล้ว แต่เวลาเดียวกันผมก็ เคี้ยวของพวกนี้ด้วย  ฉะนั้นผมว่าพวกคุณสักคนต้องกลับไป ผมเลยอยาก เก็บไม้จิ้มฟันของผมเอาไว้

ใช่ แน่นอน มันได้ผลและรสชาตเยี่ยมด้วย

สองคำหรอ?  โชคดีมาก [หัวเราะ] พูดจริงนะ