คำสารภาพจาก "โดม" ผมแค่ผู้ชายธรรมดา

10 ปีกับการกลับมาเป็นศิลปินเดี่ยวอีกครั้งเป็นอย่างไรบ้าง

ต้องบอกว่า "คิดถึง" จริงๆ แล้วผมใช้เวลาในการก่อร่างสร้างตัวในการรวบรวมทีมมันนานกว่า เพราะว่าผมกับเพื่อนวงโนโลโก้แยกทางกันแล้ว ในตอนแรกมีคนบอกว่าผมจะเลิกทำเพลง เพราะเห็นผมไปเล่นละครเล่นละครเวที แต่ผมจะบอกทุกคนเสมอว่า ผมเลิกไม่ได้ มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เวลาเราไปเล่นอะไรก็แล้ว ทั้งเล่นโฆษณาหรือไปทำอะไรก็แล้วแต่ มันเป็นการเหมือนไปใช้พลังงาน แต่การทำเพลงเป็นเหมือนชาร์จแบต สนุกที่ได้ทำ ทำแล้วไม่เหนื่อย มันคิดถึงบรรยากาศตอนนั้น มันคิดถึงจริงๆ ความรู้สึกที่มันหอมหวน เทปขายได้เป็นล้านๆ ตลับ ทำไมฝนตกคนยังมาดูคอนเสิร์ตกันอยู่ มันเลยเป็นที่มา ทำให้เรารวบรวมทีมอีกครั้ง

อัลบั้มเดี่ยวอัลบั้มนี้ จะเห็นอะไรที่แตกต่างจาก โดม โนโลโก้ บ้าง

อันดับแรกเลยคือการหาโจทย์ใหม่ๆ ก่อน ตอนแรกคิดกันว่ามันต้องล้ำ มันต้องทันสมัย แต่เรามาคิดในอีกทางว่าจะใหม่ จะล้ำไปไหน คนเห็นโดมมาทุกแบบแล้วทุกมุมจริงๆ ตั้งแต่เป็นนายแบบ เห็นโดมมาทุกลุคทุกภาพจะเป็นป๊อป ร็อก เห็นถ่ายรูปมาเยอะแยะ แต่สิ่งหนึ่งที่คนไม่เห็นผมมาตั้งนานแล้ว คือความเป็นผมจริงๆ ตั้งแต่ก่อนที่ผมจะเดินทางมาถึงจนวันนี้ ผมเดินมา 15 ปีในวงการเพลง ผมอยากย้อนไปวันก่อนที่ผมจะถูกเติมแต่งว่าผมเคยเป็นอะไรมา วันที่เป็นนายปกรณ์ ลัม ด.ช.ปกรณ์ ลัมเนี่ยมันเป็นยังไง

ความแตกต่างระหว่างการเป็นศิลปินและการเป็นดารา

มันต่างกันมากเลยนะ อย่างผมจะมีความรู้สึกว่าเวลาออกไปเล่นคอนเสิร์ตเหมือนเราได้ไป ซึมซับกิริยา ความรู้สึกของทุกคน มันไม่เหมือนเล่นละครที่คนดูๆ ทีวีอยู่ที่บ้าน และไม่มีพฤติกรรมโต้ตอบกลับมาว่าเขารู้สึกยังไง ผิดกับเวลาไปเล่นคอนเสิร์ต เราเห็นกันจะๆ ความสนุกมันก็รับส่งถึงกันแบบเต็มๆ มันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่ามันประทับใจเราไม่รู้ลืมเลย

กระโดดจาก "ศิลปิน" ก้าวขึ้นแท่นเจ้าของค่ายเพลงของตัวเองแล้ว

ใช่ ในวันนี้ผมเป็นเจ้าของค่าย "ไอโคนิค" ค่ายเพลงของผมเอง ผมเชื่อว่าเราทำงานทุกอย่าง โดยเฉพาะทำงานศิลปะ เราต้องสนุกถ้าไม่สนุกแล้ว ผมว่าเลิกเถอะ มันเสียเวลาทั้งทุกอย่างและทุกคน จุดหนึ่งเราอยู่ค่ายมาต่างๆ ความสนุกมันเริ่มน้อยลงไป เริ่มรู้สึกเราทำงานเหมือนกดปุ่ม ซึ่งผมว่ามันไม่ใช่งานศิลปะ บางทีเราทำอะไรมาซ้ำๆ นานๆ ทำเป็นระบบมันกลายเป็นการกดปุ่ม การที่เรามาทำค่ายเพลง เราควบคุมทุกอย่างเองได้ ยิ่งเป็นนายทุนก็ยิ่งดี

ชีวิตจริงๆ ของ "โดม" แบบที่ไม่ได้ถูกปรุงแต่งเป็นอย่างไง

ผมเหมือนคนที่เดินถนนปกติ เป็นผู้ชายธรรมดา ซึ่งผมเองอยากให้ทุกคนมองผมว่าผมเองก็มีโหมดแบบนี้ เพียงแต่มันมีภาพมีอะไรที่มันปกปิด ทั้งเรื่องของฉายา หรืออะไรก็ตามที่มันปกปิดผมอยู่ ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ใช่ ผมเป็นคนๆ หนึ่งที่มีปม มีรัก มีเกลียด มีมุมอะไรอื่นๆ เหมือนกันกับคนทั่วไป มีสิ่งที่ทุกคนมี ผมเองใช้ชีวิตปกติมาก ถ้าคนที่รู้จักผมดีจะรู้ดี

เรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาตลอดชีวิตในวงการทำให้ "โดม" เปลี่ยนไปหรือเปล่า

ผมว่ามันไม่ได้เปลี่ยนความเป็นผม แต่ทุกๆ ความทรงจำ ทุกเรื่องราว มันหล่อหลอมให้โดมเป็นวันนี้มากกว่า อย่างเรื่องความรักเองก็ตาม ทุกคนที่เราเคยคบ ถ้าเราไม่เลิกกับเขาวันนั้น เราไม่ได้ไปทำให้เขาเสียใจขนาดนั้น รวมถึงอะไรก็ตาม มันทำให้เราเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง ผมรู้สึกว่าทุกคนที่ผ่านมาในชีวิต ล้วนแล้วแต่เป็นความทรงจำที่ดี เป็นคนที่ทำให้ผมเป็น "โดม-ปกรณ์ ลัม" ในทุกวันนี้

มีภาวะที่ "โดม" เกิดหลงในชื่อเสียง เงินทองที่ได้รับมาบ้างไหม

ไม่เลยนะ ผมว่าผมก้าวผ่านเรื่องของชื่อเสียง หรือเงินทองตรงนั้นมาแล้ว ผมทำเพลงทุกวันนี้มันบทพิสูจน์ว่าผมรักมันจริงๆ 10 กว่าปีที่ผมยังยืนอยู่ตรงนี้เป็นบทพิสูจน์ ฉะนั้นถ้าจะบอกว่าผมเพื่อเงินทองหรือว่าเพราะอยากดังมันคงไม่ใช่แล้ว ทุกวันนี้ทำด้วยความรักแล้ว และชีวิตตลอด 10 ปีผมเคยอยู่จุดที่เรียกว่าหวือหวาที่สุดมากแล้ว แต่มาถึงวันนี้มันคงง่ายขึ้นสบายขึ้นชีวิตเดินช้าลงขึ้น ด้วยทั้งวัยและประสบการณ์นั้น ทุกอย่างมันคงไม่ได้ฉาบฉวยไม่ได้อะไรง่ายๆ แบบสุกเอาเผากินแบบนั้น ผมว่ามันเป็นเรื่องของความมั่นใจมากกว่า

เรียกว่าตอนนี้หัวใจของ "โดม" มีคนดูแลแล้วได้ใช่ไหม

ให้มีบ้าง อยู่นานเหงา (หัวเราะ) งานเยอะต้องมีคนดูแลบ้าง ("น้องกัสจัง" มีอะไรที่พิชิตใจ "โดม" ได้) ผมว่าเขามีความเข้าใจสูง เขาเป็นเด็กที่เรียนโรงเรียนนานาชาติ เขามีความคิดที่แตกต่างจากสาวในสังคมไทยนิดหน่อย เขาเลยไม่ค่อยได้อ่านข่าวเว็บไซต์อินเทอร์เน็ตที่บางคนชอบดู เขาไม่ได้เสพสื่อ และที่สำคัญคือเขาไม่ได้ชอบผมตั้งแต่ต้น ไม่ได้มองว่าผมคือโดม เป็นศิลปิน เป็นดารา คือเขาไม่ใช่คนที่มาตามกรี๊ดผมอยู่แล้ว ครั้งแรกที่เจอกัน เขาบอกกับผมว่าแม่เขาปลื้มผม (หัวเราะ) แต่ตัวเขาเองบอกเลยว่าเขาไม่ชอบผม เขาชอบแฟนเก่าผมมากกว่า ยอมรับว่าตอนแรกงง แต่ก็รู้สึกดีที่ว่าเขาตรงๆ ดี (หัวเราะ)

พอเริ่มมาคบกันจริงๆ เป็นอย่างไง

ได้ลองคุยกัน อันดับแรกเลย ยูไม่เก็กเลยเนอะ ยูดูแบบธรรมดามาก เพราะจริงๆ แล้วผมไม่ได้เป็นแนวมาดาราเลย ผมไม่ชอบแบบนั้น คนที่มาแล้วฉันอย่างนั้นอย่างนี้ผมไม่เอาเลย ผมขอธรรมดาๆ ตัวน้องเขาเองก็บอกว่าแปลกดี ผมไม่เหมือนอย่างที่เขาเคยได้ยินมา แล้วคุยไปคุยมาธรรมดา เขาบอกว่าพี่ตลกเพราะผมเป็นคนฮาๆ ถ้ายิ่งสนิท จะได้เห็นผมอีกมุมหนึ่ง ซึ่งเราต่างคบกันในแบบที่ว่าเป็นตัวของตัวเอง เรารู้สึกว่าคบแบบนี้มันไม่เหนื่อยดี

"โดม" เป็นคนที่ไม่ว่าคบใครก็จะเปิดเผยตลอด

ใช่ ผมรู้สึกว่ามันแฟร์ดี เพราะว่าคบกันมันเป็นเรื่องของคน 2 คน มันไม่ใช่เรื่องของการเอาเปรียบกัน แล้วมันเป็นยังไงอยู่ด้วยกันเป็นแบบนั้น อยู่กับสังคมเป็นอีกแบบหนึ่ง ผมว่ามันไม่แฟร์สำหรับผู้หญิง สังคมมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่พระเอก ไม่ใช่ มิตรชัย บัญชา ไม่มีแฟนไม่ได้ มันมีได้ มันเป็นเรื่องของการให้เกียรติกัน คุณคบกันจะแต่งงานหรือเปล่าไม่รู้ แต่ทุกคนมันต้องมีแฟนอยู่แล้ว ต้องลองคบกันอยู่แล้ว บอกไปเลย จริงๆ แล้วมันอาจจะรู้ว่าใช่ก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่อย่างน้อยคุณเล่นเกมนี้แบบแฟร์แล้ว

คนมองว่ามันเร็วไปไหมกับการที่ "โดม" มาคบกับ "กัสจัง"

ผมว่าแล้วแต่คนนะเจอกันรักกันเลยก็มี บางคนใช่เวลานานเหมือนกันกว่าจะจูนปรับกัน บางคนแรกๆ ทะเลาะกันไม่เคยเข้าใจกันเลย รู้ว่าชอบคนนี้แต่ว่าทำไมคุยกันแล้วไลฟ์สไตล์มันไม่ใช่ คำตอบบางเรื่องมันไม่ตรงไม่เหมือนมี แต่โอเคชอบก็อยากเจออยู่แต่คุยกันแล้วมันไม่ใช่ ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่มันเป็นความจริงมันจะมาลบเรื่องของอารมณ์เราเอง เรารู้เองว่ามันไม่ใช่ก็จบ แต่บางครั้งอารมณ์มันไป แล้วด้วยความรู้สึกเข้ากันได้ ยิ่งทำให้ทุกอย่างมันรวดเร็ว

มองความรักในครั้งนี้อย่างไร

ผมเองเชื่อว่าผมโตพอที่จะอ่านคนออก เพราะว่าเราเจอคนมาเยอะ ผมยอมรับว่ามีคนเข้ามาหลากหลายอยู่แล้ว บางคนเข้ามาเพราะจุดอื่นไม่ได้เป็นเรื่องของความรักเลย บางคนเข้ามาอยากเป็นข่าว มันวุ่นวายมากมาย ซึ่งมันมีตัวแปรเยอะเหมือนกันสำหรับผม แต่ผมไม่ต้องการให้มองผมด้วยความที่เป็นโดม ตัดออกไปเลยด้วยความเป็น โดม-ปกรณ์ ลัม เพราะผมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ซึ่งน้องเขามองผมแบบนั้น มันซื้อใจผมได้เลย